عشایر استان خوزستان

تناسب آب و هوائى با زندگى کوچ‌نشینى سبب شده که در این استان، بخشى از جمعیت به دامدارى پرداخته و به ییلاق و قشلاق بپردازند، بخش شمالى و شمال‌شرقى خوزستان شامل مناطق شوش، مسجد سلیمان، دزفول، شوشتر، ایذه تا محدوده باغ ملک و جانکى در شمال رامهرمز محل زندگى ییلاقى ایلات بختیارى و بخشى از ایلات لرستان و ایلام مى‌باشد.

علاوه بر ایلات مقیم، گروهى از ایلات استان کهکیلویه و بویر احمد در جنوب شرقى خوزستان و حوالى بهبهان، کوچ ییلاقى مى‌کنند و زمستان را در این استان مى‌گذرانند.

علاوه بر عشایر مهمان، عشایر بومى در مناطق غربى استان از شمال به جنوب در مناطق موسیان، شوش، دشت آزادگان، باوی، بنى طرف، هندیجان، شادگان و اطراف آبادان و خرمشهر به‌سر مى‌برند.

جمعیت عشایرى این استان اعم از عشایر مقیم و مهمان در ۱۳۶۶ در دوره ییلاقى بیش از ۴۰،۰۰۰ نفر و در دوره قشلاقى حدود ۱۹۰،۰۰۰ نفر بود.

بخشى از عشایر این استان اعرابى هستند که در طول تاریخ و به مرور زمان از صحراى عربستان کوچیده و سال‌هاى دراز در خوزستان ماندگار شدند. قبایل بنى‌کعب، بنى‌طرف و بنى‌صالح از آن جمله هستند.

طایفه بنى‌صالح از یمن به ایران کوچید و آنگاه در مناطق غرب اهواز و منطقه هویزه ماندگار کشت.

زبان عشایر بومى غربى و عشایر مهاجر استان که فصل زمستان را در مناطق قشلاقى خوزستان مى‌گذرانند به زبان و گویش خاص خود (لری) سخن مى‌گویند. محور اساى فعالیت و زندگى عشایر استان اعم از مقیم و مهمان دامدارى است و در ۱۳۶۶ جمعیت عشایر کوچنده قبایل عرب‌زبان خوزستان بیش از ۲۰۰۰ نفر بود.

منبع