بهبهان کجاست؟

بهبهان شهری است در جنوب غربی ایران. شهر بهبهان مرکز شهرستان بهبهان در جنوب شرقی استان خوزستان است. بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۰ جمعیت شهرستان بهبهان ۱۰۷٬۴۱۲ نفر بوده است.

آب و هوای بهبهان، آب و هوای نیمه بیابانی یا کوهپایه‌ای است و حداکثر دمای مطلق بهبهان بیش از ۵۰ درجه در تیر و مرداد و حداقل کمتر از صفر درجه در اواخر آذر و دی می‌رسد.

منبع مطلب ویکی پدیا

ایل ساکی

ایل ساکی یکی از ایل‌های لر ساکن لرستان و خوزستان است که پس از کشته شده حسین‌خان ساکی از والیان لرستان رئیس ایل در اوایل حکومت قاجارها فروپاشید و هم اکنون به اشتباه یکی از طایفه‌های ایل سگوند محسوب می‌شود.

وضعیت اجتماعی عشایر استان

جمعیت عشایر استان خوزستان ترکیبی از ایلات و طوایفی است که از استانهای لرستان کهگیلویه و بویر احمد , چهار محال بختیاری , اصفهان , همدان و کرمانشاه برای طی دوره قشلاقی به این استان کوچ می کنند .براساس نتایج سرشماری اجتماعی اقتصادی عشایر در سال 1377 جمعیت عشایر کوچنده استان در دوره قشلاق 993/174 نفر در قالب 25983 خانوار بوده است .

نژاد و تیره در استان خوزستان

پیش از اسلام نژادهاى مختلفى از جمله:

سیاهان، ماردها، اوکسیها، کیسیها،

پراتاکینها، صابیان، یهودیان، یونانیان،

رومیان، هندیان و عیلامیان

در نقاط مختلف این استان پراکنده بوده‏اند.

توزیع جغرافیائى عشایر در استان خوزستان

در بین شهرستان‌هاى استان خوزستان، شهرستان آبادان فاقد جمعیت عشایر قشلاقى است. به بیانى دیگر این شهرستان در دوره قشلاق خانوار عشایر کوچنده ندارد. شهرستان‌هاى رامهرمز، بهبهان و شوشتر در دوره ییلاقى عشایر ندارند. این سه شهرستان به‌علت گرماى بیش از حد تابستان و فقدان مراتع و آب کافی، نمى‌تواند در تابستان پذیراى عشایر باشد. شهرستان اندیمشک نیز با اینکه در دوره قشلاقى ۲۶۴۴ خانوار عشایر کوچنده را با جمعیتى برابر ۱۸،۳۱۵ نفر را پذیرا مى‌شود، در تابستان فقط ۱۷۳ خانوار با جمعیتى برابر ۱۱۴۹ نفر را در خود جاى مى‌دهد.

عشایر استان خوزستان

تناسب آب و هوائى با زندگى کوچ‌نشینى سبب شده که در این استان، بخشى از جمعیت به دامدارى پرداخته و به ییلاق و قشلاق بپردازند، بخش شمالى و شمال‌شرقى خوزستان شامل مناطق شوش، مسجد سلیمان، دزفول، شوشتر، ایذه تا محدوده باغ ملک و جانکى در شمال رامهرمز محل زندگى ییلاقى ایلات بختیارى و بخشى از ایلات لرستان و ایلام مى‌باشد.

ترکیب قومی استان خوزستان

استان خوزستان تیره‌های گوناگون انسانی را در بر می‌گیرد. خوزستان از لحاظ خرده‌فرهنگ‌ها متکثرترین استان ایران است. بختیاری‌ها، عربها، فارس‌های بومی شهرها، لرها و.. از آن جمله می‌باشد که به تفصیل در ذیل می‌آیند:

کاربرد نام خوزستان در نوشته‌های کهن عربی

   

أبو ریحان بیرونی‏ (درگذشت: ق ۴۴۰): الآثار الباقیة عن القرون الخالیة. تصحیح: پرویز اذکایی‏. تهران ۱۳۸۰.

    صفحهٔ ۲۵۶: ... و قیل آنه بلد من خوزستان؛ و لیس ذلک ببعید، غیر ان قول هرقل ملک الروم، حین هرب من انطاکیة الی قسطنطینیة، و التفت الی الشام و قال: «علیک السلام یا سوریة»، سلام مودع، لا یری آنه یرجع الیها ابداً، دلیل علی ان سورستان هی بلاد الشام (۲۷۹). و کالعبرانیین ینسبون الی شط بحر، یقال له العبر؛ و کذلک جمیع الاسماء آلتی اشتهرت بها الفرق المختلفة؛ و عند المزدکیة، ان الزمان لا یخلو) ۱۱۲. (من نبی مبعوث، و ان الانبیاء یبعثون علی التوالی.

نام خوزستان در دوران اسلامی

به گفته سوات سوجک در کتاب‌های تاریخ کلاسیک اسلامی، نام این استان خوزستان بود. ابن حوقل- جغرافی دان قرن ۱۰ میلادی - در کتاب خودش صورت الارض در فصلی جداگانه این استان را همراه با نقشه توصیف می‌کند و یاقوت در سده ۱۳ میلادی در مجعم البلدان جزئیاتی از استان خوزستان نوشته‌است.

نام خوزستان در دوران ساسانیان

نام استان خوزستان در فارسی میانه (یا همان پهلوی ساسانی) و نیز در پارتی (یعنی همان پهلوی اشکانی) به صورت hūjestān (یعنی هوجِستان) یا hūžestān (یعنی هوژِستان) آمده است.

نام خوزستان در دوران هخامنشیان

خوزستان یعنی سرزمین مردمان خوزی یا هوزی. در سنگ‌نوشته‌های فارسی باستان که مربوط به ۲۵۰۰ سال پیش هستند برای نامیدن سرزمین عیلام (یعنی منطقهٔ جنوب غربی ایران امروز و دربردارندهٔ خورستان امروز) واژه‌های -ʰŪja و -ʰŪvja به کار رفته است. این واژه‌ها ۲۴ بار در سنگ‌نوشته‌های داریوش یکم و یک بار در سنگ‌نوشته‌ای از خشایارشا ثبت شده‌اند. همین واژهٔ -ʰŪja است که در زبان فارسی تبدیل به خوز شده است.